In zijn eerste weken moest een lokale boer hem van een richeltje in de bergen slepen. Autorijden op de nieuwe werkplek was toch even anders dan het vlakke Twente. Zijn eerste ski-ervaring verliep ook niet al te soepel. Na 200 meter vallen en opstaan kon hij met de lift weer naar beneden. Maar op deze twee hobbels na heeft Oldenzaler Björn ‘Bob’ Schaepers heel soepel een plek verworven in het rustige, maar zeer kwalitatieve levensritme van het Zwitserse Gstaad.
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Skiën kan hij nog steeds niet. Ondanks dat hij al aan zijn derde winter bezig is in Hotel Spitzhorn dat pal aan het skigebied Gstaad Saanenland ligt. “Niet mijn sport,” zegt de goedlachse en nuchtere tukker, nadat ik hem verbaast aankijk. Dit is één van ’s werelds bekendste skigebieden en dan niet skiën? “Tja, de eerste keer dacht ik dat ik het zo kon en ging gewoon de hoogste berg op. Tweehonderd meter lager kon ik weer naar boven lopen en met de lift naar huis. De tweede poging met mijn schoonvader was ook geen succes en sindsdien houd ik het bij gezelligheid naast de piste in plaats van erop. Ach, het is wel goed zo. In de zomer sport ik de minder actieve winter er wel af met mountainbiken en wandelen.”
Relatie met de baas
Maar hoe komt een voormalige IT-er uit Oldenzaal terecht in het Mondaine Gstaad? Björn was helemaal niet van plan om in de horeca te gaan werken. Hij stond liever aan de bar dan erachter. Hij werd overbodig bij zijn baan in de IT en belandde ‘in een soort tussenjaar’ alsnog achter de bar. Bij Markt19 in Oldenzaal. Na een jaar vertrok hij naar Roompot in Bad Bentheim waar hij zijn huidige, van oorsprong, Duitse vriendin Nicole leerde kennen. Hier bleef hij anderhalf jaar, maar op een andere werkplek, want een relatie krijgen met de baas is nog tot daar aan toe, maar: “Er onder blijven werken zou niet functioneren.” Dus belandde hij bij de Lutscher Alm in Lonneker, zijn derde horeca-avontuur. En tijdens dat jaar ontstond het plan om samen een volgend avontuur in het buitenland op te pakken. “Nicole had al werkervaring opgedaan in Zwitserland en daarom was het logisch om daar te gaan kijken. Na vijf sollicitaties kon ik kiezen en ging in de Spitzhorn, onder een Nederlandse eigenaar, aan de slag als Chef de Service (gastheer, red). We kwamen hier een maand voor de opening en ik zit er nog steeds. Nicole werkt bij de Hamilton Lodge, ook van Nederlandse eigenaars.”
er zijn geen afbeeldingen gevonden
De prijzen wennen snel
En het bevalt Björn goed, er is in ieder geval geen greintje spijt te bespeuren. “De levenskwaliteit is zeer hoog. Buiten het werk is er veel te doen. In de zomer wandelen, mountainbiken of picknicken aan ons favoriete plekje: de Arnensee, dat ook wel ‘Klein Canada’ wordt genoemd vanwege de schitterende natuur. Ik ben een levensgenieter, zoals je misschien wel kunt zien,” lacht hij. “Hier zijn geen slechte restaurants, kwaliteit is voor Zwitsers erg belangrijk en zeker in dit gebied. Dat alles duurder is went ook snel, want de salarissen zijn daar op afgestemd. Ik houd hier per maand meer over dan in Nederland. We hebben een driekamerwoning boven een boerderij waar je in Amsterdam een mooi appartement op toplocatie voor zou kunnen huren. In Oldenzaal wel een hele boerderij. Gek genoeg went het heel snel dat alles duur is. Voor mijn ouders is het nog wel eens lastig, als we bijvoorbeeld uiteten gaan. Dan zeg ik ook dat ze gewoon moeten bestellen wat lekker is en helemaal niet naar de prijs moeten kijken.”
Een heel ander volkje
En hoe bevalt het tussen de Zwitsers? Toch een iets ander volkje dan Twentenaren. “Ja, dat is wel een verschil. Ze zijn een stuk stugger dan ik gewend was in Oldenzaal en Duitsland. Aan de bar wordt weinig gelachen, maar veel gediscussieerd. Dat is hun manier van plezier denk ik. Maar aan de andere kant zijn ze wel ongelooflijk vriendelijk en beleefd. Iedereen groet je hier op straat en de supermarkt laat alle spullen die buiten worden verkocht na sluitingstijd gewoon staan. De hele nacht. Dat hoef je in Nederland niet te proberen, dan is het de volgende dag allemaal weg of gesloopt. Hier gebeurt er niks mee.”
er zijn geen afbeeldingen gevonden
Altijd een grapje klaar
Ook het werken bevalt Björn goed. “Hard werken voor de baas, maar hij is hij ook erg relaxt en ik krijg alle vrijheid. We zijn het beste driesterren hotel van Zwitserland, dus er wordt ook wel wat van ons verwacht. Van de chef, maar ook van de gasten.” Volgens die baas Michel Wichman is Bob (voor het personeel heet hij Bob, omdat er ook een Björn in de keuken staat) een uitermate geschikte kracht. “Hij weet de gasten te vermaken en heeft altijd een grapje klaar. Dat zijn ze hier niet altijd gewend, maar hij kan dat goed doorbreken.”
Celebreties
Gstaad staat bekend vanwege de superrijken en filmsterren. Je hebt de kans om Madonna of Georg Clooney tegen het lijf te lopen. Topmerken hebben een ‘signature shop’ in de hoofdstraat en bont en bolides vliegen je om de oren. “Bernie Ecclestone heeft een hotel in de stad en zijn privéjet vliegt regelmatig over. Julie Andrews van de Sound of Music komt wel eens bij ons eten en ja, dat is wel bijzonder ja.” Maar ondanks dat hij waarschijnlijk niet zo rijk zal worden als een groot gedeelte van de bezoekers van het dorp, kan je Björn op zijn eigen manier als superrijk bestempelen. “We hebben dus ook nog geen plannen om weg te gaan. Misschien komen er wel kinderen in de komende jaren, we zien wel hoe het gaat. Voorlopig zijn we hier erg gelukkig.” En ga je dat skiën nou eindelijk een keer goed aanpakken? Lachend: “Ik zal eens kijken.”
Ook een biertje doen bij Björn aan de bar?
Björn werkt bij Hotel Spitzhorn in Saanen dat wordt gerund door de Nederlander Michel Wichman. Het hotel is bekroond tot het beste driesterrenrestaurant in Zwitserland. Zelf een biertje drinken bij Björn aan de toog? www.spitzhorn.ch. Een inkijkje in Gstaad kan online via www.gstaad.ch. Dit verhaal werd eerder gepubliceerd in De Twentsche Courant Tubantia.
Show Comments