Golfen doe ik al sinds mijn tiende. Ik begon op een 9 holes baan, klein maar fijn. Ik ben ook altijd blijven golfen, maar heb ‘het’ nooit volledig onder de knie gekregen. Euforie wisselt zich daarom snel af met frustratie. Evenals de gedachte: “Ik moet hier mee verder” met “Ik doe dit nooit meer.” In Centro de Portugal kreeg ik vier dagen de tijd om frustratie om te zetten in euforie en ervoor te zorgen dat ik in het vliegtuig de volgende golftrip alweer zou plannen.
Ik ben eigenlijk veel meer van die andere golven (die met een v in plaats van f). Zeker als het om Portugal gaat, wat één van Europa’s beste surfbestemmingen is. Al heel vaak reed ik er langs de kust, low budget in een camper, zonder douche, behalve die van de zee. Met- of zonder kids. Het contrast kan dus niet groter deze week, waarin we Centro de Portugals mooiste golfbanen bezoeken. Elke nacht een groot tweepersoonsbed, eigen badkamer en uitzicht over een prachtige golfbaan of de zee. Driegangenmenu’s tijdens lunch en diner, en wijnen waar je direct Ja! tegen zegt. Of Si in dit geval.
Frustratie en wild struikgewas
Met de sfeer is dus niets mis, de banen zijn uitgekozen door het regionale Toerisme Bureau, dus dat zal ook wel snor zitten en de groep heeft er zin in. Een groep echte golfjournalisten en golftouroperators. Daar ben ik een vreemde eend in de bijt, want ik speel gemiddeld één keer per jaar met mijn moeder (die steevast wint en nog altijd verder slaat dan ik) en heel soms nog een extra keer. Dus waar ik me wel druk over maak is mijn eigen spel, want de laatste keer golfen was meer dan een jaar geleden in Zuid-Afrika. En over mijn kleding, want veel polo’s en plooibroeken bezit ik niet meer. Mijn tien jaar oude golfschoenen, die al twee jaar ongebruikt in de kast liggen, zijn volledig afgebladderd en dan sla ik mijn eerste twee ballen ook nog ver de rough in (het hogere gras naast de fairway (en dat is dan weer het mooie kortgeknipte gras)). Beide kwijt en de Dolce Campo Real blijkt een bijzonder pittige start van deze fantastische trip.
Serieus spel hoor, dat golfen
Op de eerste afslag van de Dolce Campo Real krijg ik direct van een flightgenoot te horen dat je golf spelen wel serieus moet nemen, dus enigszins gespannen rijd ik de buggy over heuvels en gladde paden. Serieus? Het worden voor mij vooral serieuze zoektochten naar mijn kleine witte vriend die zich immer onvindbaar verstopt tussen het struikgewas. Na de eerste 18 holes van deze golftrip ben ik toch gauw zo’n 14 ballen kwijt. Nog weinig euforie te bekennen dus… Maar, het moet gezegd, euforie zit in een klein hoekje, want er zitten ook mooie holes bij en ik sla een paar knalharde drives die ook nog eens rechtdoor gaan. Soms tot wel 240 meter. Het zit er dus nog wel in, maar deze baan voelt alsof ik na tien jaar weer eens een potje tennis oppak, op het centre court van Wimbledon… tegen Roger Federer… Ik word vernederd waar ik bij sla, chip en put.
Tapasachtigen
“Tja, geduld jongen,” appt m’n moeder terug op mijn score van veertien verloren ballen. Bedankt mam… Nog drie dagen spelen. Nog twee keer achttien holes en één keer negen. Ik reken uit dat dit nog 31 balletjes gaat kosten in dit tempo. Die heb ik niet eens meer in de tas zitten. “Morgen zal alles beter zijn,” mompel ik, terwijl een fantastische maaltijd van tapasachtigen op tafel wordt gezet. Heerlijke worst, kaas en vis, afgerond met een drie soorten chocoladecalorieënbom. Dit maakt een boel goed, een heleboel goed. Enigszins tevreden dommel ik die avond in slaap in mijn kingsize bed.
Baan aan zee
Praia D’El Rey is de plek waar we de moeilijke start gaan vergeten. En het zachtere, groenere gras in combinatie met bredere fairways belooft veel goeds. De slag zit er een stuk beter in en het uitzicht op zee waar mooie golven binnenrollen maakt dat ik me een stuk meer thuis voel. Golfballen zoeken in de duinen is wel weer een nieuwe ervaring. Er verdwijnen maar een stuk of vier ballen en de score gaat richting mijn ‘normale’ niveau. Zo ook de dag erna op de golfbaan van Bom Sucesso.
Wit, witter, witst
Bom Sucesso is bijzonder, maar wat nog veel meer opvalt is de architectuur van de gigantische hoeveelheid appartementen er omheen. Wit, witter, witst. Het is zo wit dat het zelfs met een zonnebril op nog pijn doet aan de ogen. Maar wel mooi en overal anders. Sommige appartementen verdwijnen in de grond zo lijkt het, maar hebben wel uitzicht op zee. Andere zijn zo groot dat je er een paar gezinnen in kwijt kunt. Die hebben dan natuurlijk wel een eigen zwembad en privacy door een muur (natuurlijk in wit) van vijf meter hoog. De praalwagen van de Bom Sucesso is het clubhuis dat hoog boven de baan uittorent. Op de 18e hole loop je naar beneden en het clubhuis wordt daardoor steeds statiger. Genieten van die statigheid doe je dan vervolgens op het terras. Met een glas Sagres bier in de ene hand en Iberico ham in de andere.
Er mag ook gelachen worden, gelukkig
Ik speelde nog nooit eerder in mijn leven 4 dagen achter elkaar. En dan ook nog elke dag 18 holes. Maar ik kom er achter dat dit eigenlijk best een lekker ritme is. Vroeg aan het ontbijt, afslaan in de ochtenddauw, lunchen als een koning op het terras van de baan en dan in de middag een culturele uitstap, naar het strand of een dorpje uitpluizen. Op de laatste baan, de Royal Óbidos kan ik weer echt genieten van het spel, de omgeving en het gezelschap. Golf mag dan wel een serieus spel zijn… er moet ook gelachen worden. En dat doe ik alom op de twee laatste dagen. Lachen om de buggy die pirouettes maakt van 360 graden op een glibberig pad. Lachen om een buggy race over de fairway met twee buggy’s die exact even hard (of eigenlijk langzaam) gaan, lachen om de Duitse golf pro die vijf slagen nodig heeft voor een bunkershot.
Wandelen in Portugal
En ik moet ook lachen om mezelf, want er vallen soms gewoon meer ballen in het water, het bos en het zand dan op het daarvoor bedoelde gras. Of ik een volgende trip volledig om het golfen heen bouw weet ik nog niet, daar zijn te veel andere dingen ook leuk voor, maar gelukkig heeft frustratie in vier dagen wel plaats gemaakt voor euforie en zal ik zeker niet mijn laatste bal in de plomp of de hole hebben geslagen. Iemand die er ooit toe deed zei eens “Golf is beautiful long walk, spoiled by a little white ball.” En dan denk ik dat je maar beter in Centro de Portugal kunt gaan wandelen.
Bron
Gijs en Olivier gingen op uitnodiging van Visit Portugal golfen in Centro de Portugal op vier prachtige banen. We vlogen heen en weer veilig terug met TAP Portugal.
Show Comments